Al het moois is niet verloren, een prachtig boek volgens Rika

Dit boek heeft me weten te raken, me weten vast te houden tot de laatste dag, en het einde sloeg in als een bom. 

Al het moois is niet verloren door Danielle Younge-Ullman

Wanneer Ingrid drie weken lang naar een survivalprogramma moet gaan van haar moeder om te bewijzen dat ze de harde wereld aan kan verwacht ze een prachtige kamplocatie en veel potentiële nieuwe vrienden. Ontspanning, even weg uit de drukte. Wat ze niet weet is dat het een bootcamp-achtig programma is voor jongeren met problemen. Vanaf het eerste moment is er maar één ding waaraan ze kan denken; waarom heeft mijn moeder me hiervoor opgegeven?! Maar tijdens de lange dagen, de zware tochten en de vreemde kringgesprekken ontdekt ze waarom ze daar moest zijn. Ze leert haar problemen, haar moeilijkheden, onder ogen te zien in een harde strijd tegen zowel de natuur, als haar eigen natuur. Vastbesloten om dit volledig uit te zitten en haar belofte aan haar moeder te houden gaat ze dit avontuur tegemoet.

Wat begint als een verhaal van onrust, een ongelooflijk zwaar en oneerlijk begin van een drie weken durende tocht, eindigt hartbrekend. Door het verhaal heen lees je niet alleen over haar tocht, maar ook over Ingrid's verleden. Elke dag moet ze weer aan een nieuw stukje van haar verleden denken, en langzamerhand puzzelt ze bij elkaar waarom ze daar is en wat het voor haar kan betekenen. Ze schrijft brieven naar haar moeder, ze denkt terug aan haar 'oude' verleden, met haar moeder rondzwervend, aan zowel de mooie als de moeilijke momenten in haar leven. Ze is toch geen delinquent?! Of misschien hoort ze toch wel tussen die mensen thuis...?

De opbouw van het boek gaat heel rustig. Je leert langzaamaan Ingrid beter kennen door al haar verhalen over haar verleden. Van een meisje met geen zorgen, gedumpt door haar moeder in de wildernis, naar een vrouw die haar gevoelens onder ogen moet komen en alles wat op haar pad komt aan kan.

Je ziet haar langzaam als persoon groeien, Younge-Ullman weet dit prachtig te vertalen in het gehele verhaal, maar ook de brieven die Ingrid naar haar moeder schrijft in een dagboek. De onderdrukte woede, de pijn die er onder alles steeds wat meer uit komt, maar ook de liefde die ze laat zien ondanks dat niet alles rozengeur en maneschijn is. Dit boek heeft me weten te raken, me weten vast te houden tot de laatste dag, en het einde sloeg in als een bom. Ik kan het boek simpelweg alleen maar 5 crosses geven, zoveel indruk heeft het op mij gemaakt.