Recensie Weersta me door Nicole

Recensie Weersta me (Touching Juliette # 5) van Tahereh Mafi

Waar het over gaat

Weersta me is alweer het vijfde deel van de bloedstollende Touching Juliette serie. Omdat het verhaal zich nu op verschillende locaties afspeelt, wordt het perspectief gewisseld tussen Juliette, Warner en Kenji. Juliette is ontvoerd door haar biologische ouders en wordt wakker in haar oude kinderkamer. Ze worstelt enorm met haar herinneringen, die zich nu in flarden aan haar opdringen. De afschuwelijke martelingen doorstaat ze maar amper en het verdriet om haar verleden, haar zus en het gemis van Warner speelt een grote rol. Langzaam worden alle puzzelstukjes in elkaar geschoven en lezen we eindelijk wat er echt aan de hand is. De waarheid is schokkend en voor Juliette en haar vrienden lijkt het verhaal over en uit te zijn. Totdat er zich een onverwachte bondgenoot meldt. Juliette en Warner moeten alles op alles zetten om elkaar weer terug te vinden.

Wat ik ervan vond

Weersta me trekt de lezer meteen weer mee in de denderende actiescènes en schokkende onthullingen, waar Heel me mee is geëindigd. Doordat het perspectief tussen Kenji, Warner en Juliette steeds wisselt, blijft het spannend. Vanaf de eerste pagina wordt de lezer heen en weer geslingerd door het verleden en het heden. Langzaam vormen de herinneringen van Juliette en Warner een geheel en de ontknoping is zowel mooi als hartverscheurend.

Mafi is met Weersta me echt de science fiction kant opgegaan. Het past in het verhaal en doet niet af aan de verhaallijn. De kracht van het geheugen wordt in Weersta me onder de loep genomen.

‘’Ik dacht dat ik mijn dromen misschien aanzag voor herinneringen. Sterker nog, die herinneringen kwamen zo langzaam dat ik een tijd lang geloofde dat ik hallucineerde.’’

De martelingen die Juliette moet doorstaan, gaan je niet in de koude kleren zitten. De lugubere details laten niets aan de verbeelding over.

“De bovenste huidlaag wordt langzaam van mijn lichaam gebrand. Bloed parelt op mijn lichaam als dauwdruppels in de ochtend, waarna de hitte wordt gevolgd door een fijne nevel die alles schoonspoelt en koelt.’’

De pijn en het verdriet van Juliette speelt de hoofdrol in het eerste gedeelte van het boek. Terwijl Kenji en Nazeera een reddingsplan opzetten om haar en Warner te redden, moeten ze er ook nog voor zorgen dat ze zelf in leven blijven. We komen erachter dat niet alleen Juliette en Warner een afschuwelijke kindertijd hebben gehad. Alle andere kinderen van de opperbevelhebbers van Het Herstel delen die ervaring.

“Geen van ons vond het fijn dat we al leerden folteren voordat we mochten autorijden. En het is niet heel krankzinnig dat zelfs afgrijselijke mensen soms op zoek gaan naar een uitweg uit hun eigen duisternis.”

               

Ik vond Weersta me een heftig boek. Met name om te lezen wat voor verschrikkelijke dingen ouders hun eigen kinderen aandoen. Juliette is een sterk persoon, maar zelfs zij breekt onder het besef dat zij wordt gemarteld door haar bloedeigen ouders. De hereniging met haar zus Emmaline, is allesbehalve vreugdevol en haar rol in dit verhaal is veel groter dat we in eerste instantie waarschijnlijk allemaal dachten.

De hereniging tussen Juliette en Warner is daarentegen ontzettend mooi en realistisch geschreven. De rauwe emoties die ze allebei voelen, kunnen ze met elkaar delen.

De fans van Kenji kunnen in hun handjes knijpen, want zijn rol in het geheel wordt met ieder boek groter. Ik genoot van zijn momenten samen met Nazeera en hopelijk kunnen we daar in het volgende tussendeel (Onthul me) weer heerlijk verder van smullen.

In mei 2020 zal het allerlaatste deel Verbeeld me verschijnen (snik…), dat een einde zal maken aan deze waanzinnige serie.

Het boek krijgt van mij vijf crosses