Recensie De wrede prins door Nicole

Recensie De Wrede Prins van Holly Black 

Waar het over gaat

Jude heeft het zwaar als mens in de wereld van de Faeries. Op haar zevende heeft zij de mensenwereld moeten achterlaten en sindsdien leeft ze samen met haar zusjes in Elfhame. Jude wordt gepest en gediscrimineerd door de Faeries, en de kille prins Cardan is het ergst van allemaal. Zijn schoonheid is verraderlijk. Jude wil niets liever dan haar plek verdienen tussen de onsterfelijken en laat zich door niets of niemand tegenhouden. Als ze door kroonprins Dain wordt gevraagd zijn spion te zijn, neemt ze die kans met beide handen aan. Ze rolt van het ene in het andere avontuur en maakt op den duur nieuwe vrienden. Het lijkt erop dat ze langzaam haar doel bereikt: haar eigen plek in Elfhame. Maar in de wereld van de Faerie is niets wat het lijkt en is niemand, werkelijk niemand, te vertrouwen. Jude’s leven neemt een drastische wending en ineens rust een onmogelijke taak op haar schouders. 

Wat ik ervan vond

Ik kan al bijna een hele recensie wijden aan de kaft. Want jongens, wat is die waanzinnig mooi!! Op 27 februari 2020, de releasedatum van De wrede prins, had ik de limited edition in mijn handen en wat was ik onder de indruk. De gouden zijkanten en de hidden cover maken dit boek tot een uniek pareltje. Nog een extra verrassing zijn de mooie tekeningen aan de binnenkant van de kaft. 

Dan nu de inhoud. De wrede prins was mijn eerste boek van Holly Black. Ik was meteen verliefd op haar schrijfstijl. Die is perfect voor dit soort boeken! Al vanaf de eerste pagina werd ik meegezogen in de wereld van de Faeries en op geen enkel moment wilde ik stoppen met lezen. Het was erg verfrissend om eens een boek te lezen waarin de Faeries niet de vredelievende sprookjesachtige wezens zijn. 

“Faeries mogen dan prachtig zijn, maar schoonheid is als het op knappen staande karkas van een goudkleurige hertenbok waarin het vlak onder de huid krioelt van de maden.”

 In het begin, als Jude zichzelf aan de lezer introduceert, kiest Black ervoor de lezer rechtstreeks aan te spreken. Dat was erg amusant om te lezen en maakte de band met Jude sterker. 

Het verhaal begint met een heel heftig hoofdstuk en zette voor mijn gevoel meteen de toon voor de rest van het verhaal. De grimmige sfeer werd perfect neergezet en werd haast tastbaar. De wereld van de Faeries werd als een schilderij geschetst en uitgebreide beschrijvingen van de allerkleinste details waren nergens overbodig. 

Jude is een fantastisch personage waar je direct een band mee voelt. Haar emoties en gevoelens zijn herkenbaar en worden goed weergegeven. De strijd die ze continu met zichzelf voert, komt goed naar voren. Ze is een mens en omdat ze aan het Hof woont, wordt ze goed behandeld. Dit druist in tegen de gebruikelijke manier waarop mensen doorgaans worden behandeld in Elfhame. Jude voelt zich niet thuis, maar is ook niet opgewassen tegen de aantrekkingskracht van de magische wereld waarin ze leeft. 

“Ik ben uit de sterfelijke wereld weggerukt, mijn ouders zijn vermoord. Ik weet dat ik er niet zo van zou moeten houden, maar dat doe ik wel.”

Jude’s tweelingzus Taryn heeft een heel ander karakter dan Jude. Jude is opstandig en rebels en laat niet zomaar met zich sollen. Ook al weet ze dat ze het nooit zal winnen van de pesterijen van de Faeries, ze laat het niet zomaar over zich heenkomen. Taryn is degene die de lieve vrede probeert te bewaren, maar op een hele achterbakse manier. De jaloezie die Jude voelt als ze naar de Faeries kijkt, zet ze om in opstandigheid en onafhankelijkheid. Ze wil er alles aan doen om op eigen krachten een gewaardeerde plek aan het Hof te bemachtigen, maar dat is nog niet zo eenvoudig. 

“Natuurlijk wil ik net als zij zijn. Ze zijn zo prachtig als zwaarden die zijn gesmeed in een of ander hemels vuur. Zij zullen eeuwig leven.”

Dan wil ik het even hebben over prins Cardan. Toen ik de achterflap van het boek las, kreeg ik meteen een beeld van hem dat me beviel. De machtige, wrede, slechterik die het menselijke meisje kwelt, terwijl het meisje gevoelens voor hem krijgt. Niets was minder waar. Oké, prins Cardan wordt beschreven als een bloedstollend knappe verschijning, maar het ‘wauw’-effect bleef weg bij mij. Ik dacht met dit boek een romantisch verhaal te gaan lezen over verboden liefde en een slechterik die achteraf niet zo slecht blijkt te zijn. De wrede prins is verre van dat. Was het boek daardoor minder goed? Absoluut niet! 

Alleen al de wereld die Black schetst is mooi om over te lezen, zonder dat er veel gebeurt. Eigenlijk wordt het pas vanaf de tweede spannend en vliegen de plotwendingen je om de oren. In Elfhame is niets wat het lijkt, maar dat is De wrede prins ook niet.

Het boek krijgt van mij vijf crosses