Waar het over gaat
Ophelia, een eigenzinnig buitenbeentje en onbegrepen genie, heeft unieke gaven: ze kan door spiegels reizen en ze kan met haar handen de geschiedenis van voorwerpen lezen.
¨De neus stak steeds verder uit de spiegel. En hij werd algauw gevolgd door een bril, een wenkbrauw, een voor- hoofd, een mond, een kin, wangen, ogen, haren, een hals en oren. Een gezicht dat tot de schouders halverwege de spiegel naar buiten hing en eerst naar rechts en daarna naar links keek.¨
Ze leidt een rustig bestaan op de ark Anima. Tot ze onverwachts wordt uitgehuwelijkt aan Thorn, een introvert maar invloedrijk lid van de Drakenclan. Ophelia is gedwongen haar verloofde te volgen naar de Hemelburcht op de ijzige ark Pool, waar niemand te vertrouwen is. Daar ontdekt ze dat ze een pion is in een politiek spel dat niet alleen verschrikkelijke gevolgen heeft voor haar eigen leven, maar ook voor haar geliefde ark Anima.
De kaft en de titel spraken me meteen aan en ik was razend enthousiast naar dit veelbelovende begin van een nieuwe magische serie die al werd vergeleken met Harry Potter!
We maken kennis met Ophelia, een klunzig grijs muisje dat zich het liefst verstopt achter haar bril en haar lange sjaal. Door haar speciale gaven wekt ze direct interesse bij de lezer. Onnatuurlijke dingen worden in dit boek zo natuurlijk verteld dat ze bijna normaal lijken.
¨Het gebouw van het Familiearchief had bijvoorbeeld constant een pesthumeur. Het deed niets anders dan kraken, knarsen, lekken en piepen om zijn ergernis te uiten. Maar bovenal hield het gebouw van het Archief niet van bezoekers die zich niet aan de openingstijden hielden.¨
Het verhaal wordt in de derde vorm verteld en bij dit verhaal zorgde het ervoor dat het karakter van Ophelia heel erg op de achtergrond bleef. We leren haar op geen enkel moment echt kennen, maar het stoort niet in dit verhaal. Dabos heeft de nadruk gelegd op het scheppen van een magische, mysterieuze wereld waar niets is wat het lijkt en het is misschien geen bewuste keuze geweest om de personages vaag te laten, maar het werkt wel. Je vraagt je telkens af wie er te vertrouwen is en leeft ontzettend met Ophelia mee.
Ik had geen idee welke kant het verhaal opging en het duurde redelijk lang om erin te komen. De vaart kwam er eigenlijk pas halverwege in en nergens werd het voorspelbaar. De aparte personages, de mysterieuze plekken en onuitgewerkte gebeurtenissen wekten veel vragen op die pas veel later werden beantwoord of nog helemaal niet.
Ophelia maakt een duidelijke ontwikkeling door en verandert langzaam van slachtoffer in heldin. Thorn is met recht een IJzige Verloofde en de uitvoerige beschrijving van zijn uiterlijk laat niets aan de verbeelding over.
Sommige beweegredenen van personages kwamen totaal niet logisch over, maar met dit eerste deel is een duidelijke basis gelegd voor de vervolgdelen die er nog aankomen.
De IJzige Verloofde is het soort verhaal dat je nog nooit hebt gelezen en nergens mee kunt vergelijken. Een waanzinnige worldbuilding, interessante personages, intriges en humor. Ook al duurt het even om erin te komen, als dat eenmaal is gebeurd, wil je alleen nog maar verder lezen.
Ik geef dit boek drie crosses
Geen opmerkingen:
Een reactie posten