Recensie De vermisten van Maneschijn door Nicole

De vermisten van Maneschijn (De Spiegelpassante #2) van Christelle Dabos

Ophelia keert terug in De vermisten van Maneschijn, het tweede deel van De spiegelpassante-serie van Christelle Dabos. Na de gebeurtenissen in De ijzige verloofde wil Ophelia niets liever dan een rustig en teruggetrokken bestaan leiden. Maar haar leven op de vijandige ark Pool is meer in gevaar dan ooit… Als verloofde van de afstandelijke en raadselachtige Thorn zijn alle ogen op Ophelia gericht. Bovendien gebruikt Faroek, de machtige familiegeest van het Noorden, haar voor zijn eigen doeleinden: Ophelia kan namelijk met haar handen voorwerpen lezen en zo eeuwenoude geheimen achterhalen. Wanneer de ene na de andere invloedrijke hoveling spoorloos verdwijnt, raakt Ophelia opnieuw ongewild betrokken bij een opsporingsonderzoek. Langzaam maar zeker doorziet ze niet alleen de vele illusies die de ark rijk is, maar ontdekt ze ook de overdonderende waarheid…

Mijn recensie:

Toen ik een jaar geleden De ijzige verloofde in handen kreeg, was ik niet meteen enthousiast. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest vinden. Pas halverwege wist het mij te betoveren en toen ik het uit had wist ik zeker dat ik de rest ook wilde lezen. Nu, een jaar later, was het eindelijk zover en begon ik vol enthousiasme aan De vermisten van Maneschijn. 

Verhaal

Het boek begint met een fragment dat op dat moment nog niet veel zegt. Dan gaat het verhaal verder waar het eerste is geëindigd. Ophelia rolt direct vanaf het begin van de ene intrige in de andere en komt opnieuw voor diverse uitdagingen te staan. Het verhaal bouwt rustig op en focust zich vooral op de introductie van nieuwe personages en het inleiden van diverse verhaallijnen. De fabelachtige wereld die Christelle Dabos in De ijzige verloofde heeft gecreëerd, wordt hier verder uitgewerkt. Ophelia’s rol op de Pool wordt groter en groter en het is aan haar om het grote geheim van de familiegeest Faroek te ontrafelen. Geleidelijk wordt naar een grootse onthulling toegeleefd waarbij de lezer meermaals op het verkeerde been wordt gezet.Als de vaart er halverwege echt in zit, wil je niets liever dan zo snel mogelijk verder lezen totdat de spetterende ontknoping je van je sokken zal blazen. 

Personages

De diverse en bijzondere personages in deze serie zijn een van de dingen die dit boek zo speciaal maken. Ophelia werd geïntroduceerd als een stil, grijs muisje, maar in dit boek verandert ze noodgedwongen in een leeuwin die strijdt voor wat haar lief is. Thorn blijft ijzig maar krijgt veel meer diepgang en werd gaandeweg het verhaal een van mijn favoriete personages. De interactie tussen hem en Ophelia is zo bijzonder beschreven dat het allerlei verschillende emoties teweegbracht. Ieder personage in dit verhaal is op zijn geheel eigen manier bijzonder en wordt tot in de puntjes uitgewerkt. 

Schrijfstijl

Christelle Dabos heeft een manier van schrijven die ik nog nooit eerder heb ervaren. Alles eraan klopt gewoon. De sprookjesachtige vertelwijze, het gebruik van beleefde aanspreekvormen en de uitvoerige bespreking van omgevingen, gedachten, handelingen en uiterlijke kenmerken. Het voelt alsof het gewoon zo hoort. Deze bijzondere en aparte manier van schrijven zou niet zomaar bij elk soort verhaal passen.

Conclusie

Met heel veel tegenzin maakte ik me na het lezen van het boek los van de verslavende wereld waarin ik was beland en waar ik nog geen afscheid van wilde nemen. De combinatie van de schrijfstijl, de bijzondere personages en de fabelachtige wereld die Christelle Dabos creëert, voelt als een sprookje waarin je wilt blijven ronddwalen. Het eind schreeuwt gewoon om een vervolg en godzijdank hoeven we daar niet al te lang op te wachten, want in september verschijnt deel 3 van De Spiegelpassante: Het geheugen van Babel. Ik kan in ieder geval niet wachten.