Recensie // Het onzichtbare leven van Addie Larue

 

 Het onzichtbare leven van Addie Larue

Frankrijk, 1714. Als Adeline LaRue wordt uitgehuwelijkt, smeekt ze om meer tijd en een leven in vrijheid. Haar wens gaat in vervulling, maar tegen een vreselijke prijs. Addie zal eeuwig leven, en is gedoemd te worden vergeten door iedereen die ze ontmoet. Zelfs haar ouders vergeten hun dochter op slag en jagen haar hun huis uit. Ontheemd en alleen begint Addie aan een betoverend avontuur dat eeuwen en continenten omspant. Van de achttiende-eeuwse salons van Parijs tot de straten van het moderne New York: Addie leert overal overleven. Maar terwijl haar tijdgenoten de geschiedenisboeken in gaan, blijft Addie onopgemerkt bestaan. Dag na dag, jaar na jaar. Tot ze op een dag een boekhandel in stapt en iemand haar voor het eerst in driehonderd jaar herkent...

Personages en het verhaal:
Wauw wat heb ik genoten van dit prachtige verhaal. Wat gelijk opvalt is dat de introductie van de personages langzaam opgebouwd wordt. Hierin merk je vooral dat het personage een stem krijgt op verschillende plekken. Iets wat ik als zeer aangenaam heb ervaren omdat je op deze manier echt in de huid van Addie kroop en haar begon te begrijpen. Laat ik maar gelijk met mijn favoriet beginnen, dat is namelijk Luc. Ik hou van zijn aanwezigheid door het verhaal heen en ook hoe hij samen met Addie dit avontuur beleeft. Daarnaast is hun relatie ook fantastisch om over te lezen en merk ik wel dat Luc heeft gezorgd dat Addie nu zo sterk is. Wat ik daarnaast ook heel sterk vind, is dat de wereld waarin Addie leeft dezelfde is zoals wij hem kennen. Dit zorgde ervoor dat ik haar beter voor me kon zien en haar kon inbeelden in de plekken waar ze was. Henry was voor mij een personage dat zich samen met Addie het meest heeft ontwikkelt op persoonlijk vlak. Ze leren allebei van hun fouten en proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik vond het ijzersterke personages en Addie, Henry en Luc hebben dit verhaal voor mij echt gedragen. De opbouw is heel goed gedaan. Het is een verhaal en loopt goed door ondanks dat je uiteindelijk vanaf meerdere verhaallijnen en tijden gaat lezen. De laatste 100 bladzijden hebben echt naar het einde toegewerkt waardoor je het boek niet weg kon leggen, juist omdat je wilde weten wat er nou ging gebeuren met Addie en met Henry. Het plot had ik zelf niet zien aankomen en was zeker onverwacht, maar is wel de juiste keuze geweest voor Henry en het verhaal. De laatste paar bladzijden hebben mij tot tranen geroerd en was zo prachtig dat ik een hangover had van het boek en het eigenlijk gelijk weer opnieuw wilde lezen. De personages en het verhaal hebben mij echt gepakt op een emotioneel vlak en dat vind ik de kracht van dit boek.

Schrijfstijl:
De schrijfstijl is heel poëtisch en daardoor was ik in het begin wel wat angstig. Ik lees namelijk niet echt dit soort boeken en ook niet met een aparte schrijfstijl. Ik was dan ook bang dat ik het niks zou vinden. Maar het tegendeel is bewezen. Ik ben betoverd geraakt door alle mooie zinnen en de manier waarop gevoelens en gebeurtenissen werden beschreven. Mijn nieuwsgierigheid is dan ook zeker gewekt om de andere boeken van deze auteur op te pakken en te kijken of de schrijfstijl daar overeenkomt met Addie Larue.

Conclusie:
Het verhaal is een verhaal dat je lang bijblijft omdat de emoties alle kanten opgaan. Dit boek heeft ervoor gezorgd dat ik mijn eerste hangover had van een boek, en is ook het eerste boek in tijden dat mij weer tot tranen heeft gekregen. De schrijfstijl in combinatie met de personages is eentje die mij heel erg heeft verast. Ik kan niet anders dan 5 sterren geven.