"In Daan’s verhaal werd ik meteen in het diepe gegooid, terwijl bij Nadia’s verhaal je er heel rustig in komt."
Na een optreden met zijn band kan de zeventienjarige Daan niet meer op zijn benen staan. Men denkt aan alcoholvergiftiging, maar het blijkt ernstiger. De onvoorstelbare diagnose zet het leven van de altijd optimistische en sportieve Daan op zijn kop: hij heeft een hersentumor.
De vijftienjarige Nadia is in alles het tegenovergestelde van Daan: ze is somber, teruggetrokken en snijdt zichzelf. Op een dag gaat het helemaal mis.
Wanneer de twee elkaar toevallig tegenkomen in het ziekenhuis, ontstaat er een voorzichtige band. Terwijl Nadia worstelt met het leven, vecht Daan tegen de dood. Hun band wordt steeds hechter, maar voor hoe lang?
Ik merkte direct bij het lezen van de eerste paar pagina’s dat het boek heerlijk weg leest, ik zat direct in het verhaal en kon het niet wegleggen. Er is een groot contrast tussen de verhalen van Daan en Nadia, niet alleen in wat er wordt verteld, maar vooral hoe. In Daan’s verhaal werd ik meteen in het diepe gegooid, terwijl bij Nadia’s verhaal je er heel rustig in komt. De awkwardness van Nadia is ontzettend leuk! En heerlijk hoe verschillend Daan en Nadia zijn maar toch zo goed bij elkaar aansluiten. De een wil leven, terwijl de ander er liever een eind aan maakt. Juist doordat ze precies het tegenovergestelde van elkaar willen, kunnen ze elkaar perfect helpen. Nadia krijgt de kans om iets voor Daan te doen nu hij het zo zwaar heeft met zijn ziekte, en Daan krijgt de kans om Nadia te overtuigen van de geweldige dingen in het leven. Het laatste deel van het boek heb ik aan een stuk door uitgelezen, ik kon hem gewoon niet meer wegleggen. De schrijfstijl sleept je zo mee in het verhaal dat je even twijfelt of het nu werkelijkheid of verzonnen is.
Ik heb ontzettend genoten van dit boek, iedereen die nog twijfelt; het is een prachtig boek om te lezen! Aan het einde zat ik gewoon met een brok in mijn keel te lezen en begonnen de traantjes al te komen. Nu ben ik niet het sentimentele type en ik huil absoluut niet snel, dus dat zegt wel wat. Stiekem was ik heel blij dat er op het einde toch maar even werd gezegd dat het niet op een waargebeurd verhaal was gebaseerd, want het was zo goed geschreven dat je dat even vergeet.
Een dikke 5 crosses!
Liefs, Rika
Geen opmerkingen:
Een reactie posten