Recensie Dit mag niemand weten door Emma

Recensie Dit mag niemand weten van Martine Kamphuis

“Het is hem echt. Ik zal niet per ongeluk de verkeerde neersteken”

Renske heeft het pas uitgemaakt met Wouter. Maar als ze opeens Iris, een van de populaire meiden van school, met Wouter ziet praten gaan bij haar de alarmbellen af. Is het omdat ze toch nog steeds iets voor Wouter voelt en/of vertrouwt ze Iris niet? Renske begint Wouter en Iris te volgen naar hun stiekeme afspraakjes om er achter te komen wat er precies aan de hand is.

Wouter wordt in de fietsenstalling van school aangesproken door Iris met de vraag om haar te ontmoeten op een bepaalde plek. Wouter denkt eerst in de maling te worden genomen, maar gaat toch naar de afgesproken plek toe. Daar ontdekt hij dat Iris graag met hem wel praten over haar privésituatie, omdat hij iets soortgelijks heeft meegemaakt. Na het gesprek besluiten ze om elkaar iedere week te ontmoeten op deze plek om hierover te praten. Wouter begint echter gevoelens te krijgen voor Iris en heeft het gevoel haar te moeten helpen en beschermen.

Iris haar ouders zijn gescheiden, haar vader is naar het buitenland vertrokken en haar moeder heeft na een tijdje een nieuwe vriend. Iris heeft het nog erg moeilijk met de scheiding en besluit Wouter om hulp te vragen. Ze ontmoet Wouter iedere week en vertelt over haar thuissituatie om het te kunnen verwerken.

Maar dan wordt er een man neergestoken door een scholier van de school van Renske, Wouter en Iris. De politie heeft de dader te pakken en probeert achter het motief te komen, maar het verhaal komt niet overeen met de andere betrokkenen.  Dan wordt er ook opeens een klasgenoot van de dader aangevallen en moet de politie gaan onderzoeken of deze twee aanvallen met elkaar te maken hebben.

Het boek begint vanuit het perspectief van de dader die in een verhoorkamer van de politie zit. Dit stuk wordt zo beschreven dat je als lezer totaal niet door hebt wie de dader is. Daarna komt als het ware een flashback na hoe het allemaal gelopen is. Hierin volgen we met name de drie hoofdpersonages vanuit hun perspectief. Af en toe krijgen we een klein perspectief van de vriendin van Renske en de vriendin van Iris. Door de perspectieven leer je de hoofdpersonages goed kennen. Je weet wat hun gevoelens en gedachten zijn en wat hun rol is. Er wordt veel best veel gewisseld in de perspectieven, en het verhaal was dan ook niet echt opgedeeld in hoofdstukken. Op een gegeven moment springt het verhaal weer even terug naar de verhoorkamer waar het boek mee is begonnen, dit wordt duidelijk aangegeven doordat er tralies licht gedrukt onder de tekst zijn afgebeeld en de tekst schuin gedrukt is. Ondanks de verschillende perspectieven vond ik het verhaal makkelijk te volgen.

Op een moment was ik echter even verward, maar dit komt volgens mij door een kleine drukfout. Het gaat hierbij over een what's app gesprek tussen Iris en haar vriendin, die in chatvorm is gedrukt. De tekst vakken zijn om en om gedrukt zodat je weet wie wat stuurt. Op een gegeven moment stuurt de vriendin van Iris twee berichtjes achter elkaar. Deze zijn echter niet onder elkaar gedrukt. Het tweede bericht verspringt naar Iris haar kant waardoor het lijkt alsof Iris het tweede bericht gestuurd heeft. Hierdoor verspringen ook de andere berichtjes en raak je even in de war met wie nu wat getypt heeft. Dit soort foutjes kunnen gebeuren en na even goed lezen heb je snel door hoe het precies zit en kun je zonder problemen verder met het verhaal.

Verder is er in dit boek bijna geen worldbuilding. Er wordt weinig vertelt over de stad, school en omgeving waarin het verhaal zich afspeelt, maar dat heeft dit verhaal ook niet nodig. Het was gericht op de personages, hun gedachten, gevoelens en hun onderlinge relatie en dat waren ook de belangrijkste aspecten voor het verhaal. Op een gegeven moment had ik al snel door wat er precies aan de hand was. Zelf vind ik het niet zo erg als een boek voorspelbaar wordt, omdat dit iets zegt over de schrijfstijl van de schrijver. Namelijk dat je als schrijver het verhaal zo geloofwaardig hebt geschreven dat lezers de juiste conclusie kunnen trekken. Martine weet echt je aandacht te trekken in dit boek en ik kon het boek dan ook moeilijk weg leggen. 

Ik geef dit boek 4 crosses!