Recensie Mijn jaar na jou door Vincenzo

Oudjaarsavond, San Franciso. Het feest van het jaar eindigt in een tragisch ongeluk. Cara overleeft het. Haar beste vriendin Georgina niet.
Negen maanden later besluit Cara's moeder dat een kostschool in de Zwitserse Alpen de nieuwe start is die haar rouwende dochter nodig heeft. Maar Cara weet dat het niks uitmaakt; Georgina is weg en niets zal haar terugbrengen.
Op haar nieuwe school weet niemand iets over Cara's verleden en ze is van plan dat zo te houden. Maar hoe ze ook haar best doet om afstand te bewaren, haar nieuwe vrienden breken de muur die ze zo zorgvuldig had opgebouwd langzaam af. Vooral de ongewone, oprechte Hector, die beter dan wie dan ook begrijpt hoe ze zich voelt. Hoe dichter Cara naar Hector toe groeit, hoe meer Georgina wegglijdt. Het leven omarmen betekent dat ze het verleden moet loslaten, maar Cara weet niet zeker of ze wel een tweede kans verdient.

Een ding waar ik vaak mee te maken krijg is dat ik niet meteen in een verhaal kom. Dit komt omdat het verhaal langzaam word opgebouwd en dat mij altijd weet af te remmen. Mijn Jaar Na Jou wist mij vanaf het begin al te raken. De schrijfstijl van Nina de Pass is zo fijn en zacht dat je er doorheen vliegt. Omdat je uit de gedachten van Cara leest merk je de problemen die ze achter zich aantrekt. Nadat haar beste vriendin naast haar stierf gaf zij zichzelf de schuld. Als lezer weet je op het begin nog niet precies wat er is gebeurd en dat wekt dus veel vragen op. 

Ik kon mij erg identificeren met Cara. Zij heeft zo’n realistische gedachten dat ook echt overeen komt met de realiteit. Het waren niet gewoon gedachtes waarbij je dacht: “Ah ja zo…” 

Nee, je verplaatst jezelf in haar. Je voelt de pijn die ze met zich mee draagt. Ook al maakt ze soms domme keuzes waar je zelf niet achter staat. Zodra alles duidelijk is wil je het liefst in het boek stappen om haar te knuffelen. Je begríjpt haar. 
Verder heeft dit boek ook nog andere sterke personages. En dat zijn de ouders, bekende en vrienden van Cara. Ook al zitten er personages bij die je bijna niet te zien krijgt in het boek, ze hebben allemaal iets waardoor je ze niet vergeet. Ze hebben een doel in het verhaal.

Dit verhaal was zo sterk. Toen ik het uit had moest ik echt even de tijd nemen 

om alles op een rijtje te zetten. De rollercoaster aan emoties kwam tot z’n eind en Nina wist er toch een “en ze leven nog lang en gelukkig” aan vast te binden. Een eind waar je als lezer akkoord mee gaat en misschien toch even een traantje weg wrijft. Een eind waarbij je het boek toch met een tevreden glimlach dichtslaat. 

Ik geef dit boek 4 crosses. Een must read voor iedereen die zichzelf zo wilt 

verliezen in een verhaal dat die alles om zich heen vergeet.