Het vervolg op het spannende eerste deel De Uitverkorene. We zijn nu een paar maanden verder en Cade en zijn vrienden hebben een leven opgebouwd rond de slottoren. In het vorige deel maakten we kennis met Abbadon, werd duidelijk wat er aan de hand was en waarom Cade en zijn vrienden op deze vreemde plek terecht waren gekomen. We lezen al snel wat hen te wachten zal staan. De digitale klok op de Codex telt ongenadig af en Cade moet zich wederom klaarmaken voor de strijd. Maar een strijd voeren zonder wapens, is een verloren strijd, dus de groep splitst zich op en samen met een paar anderen, trekt Cade de jungle in om wapens en een wapenrusting te zoeken.
Tijdens hun tocht, wacht hen de ene na de verrassing, en Cade en zijn vrienden zijn bang dat ze nooit meer terug zullen keren in de slottoren.
Dit tweede deel is even spannend als het eerste. Vaak zie je bij een middelste deel van een trilogie, dat de vaart eruit gaat, maar dat was bij dit boek niet het geval. We leren nieuwe, interessante personages kennen en vallen samen met Cade en zijn vrienden van de ene verrassing in de andere. De ene nog gruwelijker dan de andere.
Ook weer tijdens dit verhaal vliegen de geschiedkundige weetjes je om de oren, maar niet zoveel dat het storend wordt. Het past bij het verhaal en voegt daarmee een extra dynamiek toe.
De personages maken stuk voor stuk een enorme ontwikkeling door en komen voor onmenselijke keuzes te staan. Op die momenten komt hun hechte vriendschap naar voren en wordt het vertrouwen tussen de vriendengroep benadrukt. Het is heel mooi om te lezen hoe een stelletje vreemden, uit verschillende tijden, zo dicht naar elkaar toe kunnen groeien en hun leven in elkaars handen durven leggen. De gevoelens en twijfels van Cade worden uitvoerig besproken en op precies de goede momenten, wordt benadrukt dat hij nog maar een tiener is. Hij wordt verscheurd door zijn verantwoordelijkheid voor de rest van de groep en omdat hier veel aandacht aan wordt besteed, maakt dit het verhaal realistisch en menselijk.
De gevechten worden bloederig en beeldend neergezet, en niets wordt aan de verbeelding overgelaten. Af en toe is een sterke maag hebben zeker geen overbodige luxe, maar ook hier weer past het perfect bij het verhaal.
Vriendschappen diepen zich uit en er ontstaan nieuwe. We krijgen te maken met liefde en verlies, maar dit boek draait voornamelijk om moed.
Het boek krijgt van mij drie crosses“Ze waren niet meer de levende lijken die moeizaam hun kostje bijeen hadden gescharreld in de slottoren. Ze maakten nu een kans. En met die hoop… kwam de moed om die kans te grijpen. ”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten