Verbeeld me (Touching Juliette #6) door Tahereh Mafi
Met de komst van Verbeeld me is er nu echt een eind gekomen aan de Touching Juliette serie.
De novelle Onthul me, die voorafging aan het laatste deel, eindigde met een mega cliffhanger en het duurde dan ook veel te lang voordat we erachter kwamen wat er zou gebeuren. De grote vraag is natuurlijk of Mafi in staat is geweest een waardig eind aan deze serie te knopen of dat ze toch beter had kunnen stoppen na de oorspronkelijke trilogie…
Emmaline, Ella’s zus, laat de wereld haar krachten zien, wat bijna de dood van haar eigen zus betekent. Wederom wordt Ella geconfronteerd met alle leugens uit haar verleden en komen er nog veel meer aan het licht. Ze zal het gevecht met haarzelf aan moeten gaan om hieruit te komen en haar vijanden te verslaan. Zal de liefde tussen Ella en Aaron sterk genoeg zijn om dit te overwinnen, of is het te laat?
Wederom wisselen de perspectieven tussen Ella en Kenji zich af en wordt de lezer meteen vanaf de eerste pagina meegezogen in het bloedstollende verhaal. We weten allemaal dat de eindstrijd niet meer lang op zich kan laten wachten, maar het kan nog alle kanten op gaan. Mafi neemt de tijd om de spanning op te bouwen en weet weer de perfecte balans tussen actie en rust over te brengen. De humoristische dialogen tussen Kenji en zijn vrienden maken het verhaal iets minder zwaar en zorgen voor net genoeg luchtigheid.
Wat erg opvalt, is de karakterverandering van zowel Ella als Aaron. In plaats van sterk en stoer, komen ze nu juist heel kwetsbaar over en dat maakt het geheel een stuk realistischer. Ella ondergaat een ware transformatie en de gevoelens die daarbij komen kijken, lieten mijn hart op sommige momenten haperen van afschuw. Sommige scènes waren zo afgrijselijk, dat ze mooi werden.
Het verhaal speelt zich op verschillende plaatsen af en door Kenji’s ogen volgen we de innerlijke strijd van Aaron. Op de Vrijplaats bereidt iedereen zich op zijn eigen manier voor op de eindstrijd en de spanning is continu voelbaar.
“”Begrijp je het niet?” vraagt ze. “Dit is het. Dit is het einde. Dit is het allesbeslissende moment waar we voor hebben gestreden. Het einde van een revolutie.””
De schrijfstijl van Mafi is er eentje die uniek is te noemen. De doorgestreepte zinnen in haar eerste boeken en de gedachten en emoties die druipen van waanzin. Alleen Mafi kan boeken schrijven zonder dat de zinnen hoeven te kloppen of woorden op elkaar aansluiten en het niet storend is. Haar woordkeuze is vaak poëtisch en beeldend.
“Ik kan hem bijna zien in mijn geest, een wazige gedaante, waterverfkleuren die door een membraam heen sijpelen en vlekken maken op het wit van mijn ogen.”
Een recensie schrijven over een laatste boek van een serie, vind ik altijd lastig omdat ik absoluut geen spoilers wil weggeven.
Heeft Mafi er goed aan gedaan om na Vertrouw me door te gaan? JA!
Is Verbeeld me een waardig eind van deze serie? JA!
Was dit slot wat ik ervan gehoopt had? JA!
Met een dubbel gevoel sloeg ik het boek dicht. Zo lang had ik ernaar uitgekeken en leefde het verhaal nog in mijn hoofd. Ik heb er expres langer over gedaan om het te lezen, omdat ik nog geen definitief afscheid wilde nemen. Het eind was bevredigend, dus dat maakte het afscheid iets minder erg.
Ik geef dit boek vijf crosses!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten