Recensie Woorden zeggen niets door Nicole

Woorden zeggen niets van Seren J. Smedts

Het studentenleven is iets waar de achttienjarige Lente halsreikend naar heeft uitgekeken.
Ondanks de tegenslagen thuis en de vele ruzies met haar vriend, vertrekt ze vastberaden naar de universiteit. Maar haar vastberadenheid om zich op haar studies te concentreren verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze als een blok valt voor een knappe medestudent. Tristan worstelt met zijn moeilijke kindertijd. Nadat zijn beste vriend naar het buitenland vertrekt, laat Tristan het pleeggezin achter waarin hij opgroeide. Op zoek naar licht in de duisternis, ontmoet hij een bijzonder meisje. Maar wat als zij hem ook verlaat?

Mijn recensie

De cover van dit boek sprak mij meteen aan. Ik verwachtte een heerlijk romantisch boek te lezen met een emotionele ondertoon. 

Ik werd meteen al verrast door de volwassen manier van schrijven van Seren. Op geen enkel moment werd ik geconfronteerd met haar jonge leeftijd. Omdat het verhaal zowel in het heden als in het verleden wordt geschreven, voelde het begin een beetje verwarrend. Ik begreep de bedoeling erachter niet goed en had soms moeite met de wisseling van tijd. Tristan is een intens personage die een loodzware rugzak met zich meesleept. Stukje bij beetje krijg je daar als lezer een kijkje in dat ervoor zorgt dat je zijn gedrag kunt plaatsen. Ik had in het begin wat moeite met Tristan. Hij kwam niet sympathiek over en ik ergerde me vaak aan zijn gedrag. Pas halverwege, toen ik meer van zijn verleden te weten kwam, werd dat minder. 

Lente is ook een personage die het nodige heeft meegemaakt. Verdriet om het verleden en worstelen met de toekomst stonden voor mij wel centraal tijdens het lezen. Lente maakte beslissingen waar ik totaal niet achter stond, maar Seren schonk veel aandacht aan het uitvoerig beschrijven van haar beweegredenen en gevoelens. 

Toen ik begon met lezen, had ik geen idee welke kant het verhaal op zou gaan. Ik werd pas halverwege het boek overtuigd van het verhaal en vanaf dat moment pakte het verhaal me. De emotionele ondertoon ontroerde me echt en de intense gevoelens en emoties die de personages doormaakten, kwamen heel oprecht en puur over. 

Ik vond het een ‘zwaar’ boek om te lezen en heb het zeker niet als een luchtig tussendoortje ervaren. Ik vond het verhaal indrukwekkend en om het feit dat de auteur het op zo’n jonge leeftijd voor elkaar krijgt om zo diep te gaan, heb ik heel veel bewondering en respect.