Recensie Het huis zonder einde door Emma

Recensie Het Huis zonder einde van Daniëlle Bakhuis.
 

Vorig jaar nam Daniëlle Bakhuis ons voor de eerste keer mee naar Westerdam. In ‘Het huis zonder einde’ neemt ze ons mee terug naar Westerdam waar het nu ook bijna een jaar geleden is dat Clownsnacht zich heeft afgespeeld. In het begin van het boek waarschuwt Daniëlle ons om niet langer dan een kwartier per keer in dit boek door te brengen. In het huis zonder einde lees je namelijk dingen die je niet voor mogelijk had gehouden en eenmaal begonnen is er geen weg meer terug….

Halverwege september hoor je de eerste verhalen al gonzen op school. Iedereen lijkt wel iemand te kennen die er dat jaar ervoor was. Het schijnt zo doodeng te zijn dat mensen daarna nachtenlang niet kunnen slapen. De verhalen verschillen over wat er daar precies gebeurt. Maar één ding is duidelijk: je gaat niet weg zonder het verlaten landhuis van binnen te hebben gezien.

Samira heeft een hekel aan 31 oktober en is dan ook blij dat ze die avond naar een halloween feest kan. Het feest vindt plaats midden in het woud van Westerdam in een verlaten landhuis dat ook wel het huis zonder einde wordt genoemd. Wanneer Samira samen met Karlijn en Mert aankomt bij het huis zien ze dat de opkomst mager is en dat er zelfs kinderen bij zijn. Samira is teleurgesteld en wilt terug naar huis, maar Karlijn weet zowel haar als Mert over te halen om toch te blijven. Om in de sfeer te komen worden er rond het kampvuur spookverhalen verteld. Dan is het tijd om Het huis zonder einde te betreden. Ze krijgen een stopwatch mee en mogen maar maximaal een kwartier in het huis zonder einde doorbrengen, want wie te lang in Het huis zonder einde blijft, wordt gek….

Er staat nog een volle minuut en elf seconden op. Even raak ik in de war. Ben ik echt binnen de tijd gebleven? De seconden op de klok tikken weg en ik weet dat ik niet langer meer kan treuzelen…….en dan wordt het heel snel zwart voor mijn ogen.

Daar waar clownsnacht nog wat meer inspeelde op de schrikmomenten, speelt Het huis zonder einde meer in op de psychische angst van zowel de lezer als van ons hoofdpersonage Samira. De spanning zit er vanaf het begin goed in, maar Daniëlle weet deze gedurende het verhaal steeds meer op te bouwen en het plot was voor mij dan ook een enorme verrassing. Ondanks dat het wordt bestempeld als jeugdhorror liepen bij mij als 28 jarige de rillingen nog door mijn lijf. Het gebruik van zowel bekende als wat minder bekende urban legends is een mooie mix en maakt ook dat je meer te weten wilt komen over die legendes. Daniëlle heeft deze Urban legends prachtig samengevoegd en haar eigen draai eraan gegeven. 

In het huis zonder einde zijn er ook een aantal verwijzingen naar haar vorige boek Clownsnacht. Ik vond dit heel goed gedaan en het maakt ook dat je weer een héél klein beetje meer te weten komt over de nasleep van clownsnacht. Heb je clownsnacht nog niet gelezen en wil je Het huis zonder einde graag lezen dan raad ik aan om wel eerst Clownsnacht te lezen in verband met de verwijzingen in Het huis zonder einde, aangezien dit spoilers zijn voor gebeurtenissen in Clownsnacht.

Aan het begin werden we gewaarschuwd om het boek niet langer dan een kwartier per keer te lezen, maar het boek was zo spannend dat ik het binnen een uur uit had. Eenmaal begonnen zag ik inderdaad dat er geen weg meer terug was. 

“Ik ben nog steeds in het huis zonder einde”

Dit boek verdient dan ook 5 deuren (crosses)!