Recensie Voor verdriet heeft niemand tijd

Voor verdriet heeft niemand tijd

Liv en Emerald zijn twee tieners die elk een groot verlies hebben geleden. Liv verhuist met tegenzin naar de andere kant van het land, waar ze Emerald ontmoet. Haar nieuwe beste vriendin worstelt met haar eigen problemen en heeft het langs haar zijde moeilijk om de draad op te pikken. De twee groeien snel naar elkaar toe, wat hen ook hoop op een betere toekomst geeft, maar door de geheimen die ze allebei met zich meedragen, komt die vriendschap aan een zijden draadje te hangen.

Personages: 

We hebben in dit verhaal twee hoofdpersonages namelijk Liv en Emerald. Beide hebben veel meegemaakt en proberen dit nu te verwerken. Met de personages had ik even wat moeite, ik kon me nog niet goed identificeren met ze omdat ze jonger zijn dan mijzelf en daarom voelt het voor mij niet als een young adult gezien de leeftijd. De gebeurtenissen daarin tegen passen hier wel heel erg bij. Je merkt al gauw dat Liv verder is in het proces en daarom ook nuchterder is. Emerald laat aan iedereen zien hoe ver ze is maar is dit in werkelijkheid niet. Hun relatie is goed voor beide. Liv maakt naar mijn mening een mooie ontwikkeling door en is een goede vriendin, ze groeit in haar denken en in haar doen. Ze ontdekt gevoelens die er eerst niet waren, dit is een mooie ontwikkeling. Emerald daarin tegen is terughoudender. Haar ontwikkeling moet nog gebeuren en dat komt helaas niet aan bod in het verhaal zelf, daarom blijft ze voor mij op een bepaald punt hangen en dat is een diepe put, en komt daar vervolgens niet uit. Ik had graag willen lezen dat het goed met haar gaat nog even een 3 maanden later zou voor mij voldoende zijn geweest. Verder zijn het mooie personages en passen ze goed bij elkaar, ze hebben grote problemen en het is mooi dat die problemen worden geïntroduceerd in een boek via deze meisjes. 

Het verhaal:

Het verhaal zelf is sterk opgebouwd en realistisch neergezet waardoor je het idee hebt dat deze meisjes bij je in de klas kunnen zitten. Dit maakt het een beter verhaal, juist omdat je, je kan inleven. Sommige dingen waren voorspelbaar maar dit maakte niet veel uit het plezier in het verhaal lezen ging er hierdoor niet af. De inleiding zelf vond ik niet heel bijzonder maar maakte wel gelijk duidelijk wat de verschillen waren tussen Liv en Emerald. De kern was beter, er gebeuren veel gebeurtenissen maar dit maakt dat je snel doorleest omdat je wilt weten hoe iets eindigt. Soms was het iets te veel voor mij, maar er was ook geen stukje dat ik dacht nou dit hoeft er niet in. Het einde was mooi. Maar zoals al eerder gezegd jammer dat je niet kan lezen hoe het met Emerald verder gaat, dit had nog wel een mooie toevoeging kunnen zijn. 

De onderwerpen zijn heftig, maar wel heel belangrijk dat dit soort dingen worden besproken bij wijze van een boek. Ik heb altijd het idee dat dit soort onderwerpen niet aangeschreven mogen worden. Doe dit vooral want het helpt zoveel jongeren, en wat zit dit goed verwerkt in het verhaal. Je voelt wat het doet met mensen door het papier heen. 

Schrijfstijl

Wat een groot voordeel was, is dat de schrijfstijl van Monica heel luchtig is en dat is prettig. En dat klinkt nu raar, maar met zoveel heftige onderwerpen is een luchtige schrijfstijl juist prettig. Het zijn fijne zinnen, en zeker geen moeilijke woorden. De gebeurtenissen worden op een bepaalde manier neergezet waardoor je het idee hebt dat je niet leest maar dat je ernaar kijkt, dit komt zeker door de beeldende stijl, die bij dit boek erg prettig was. De emoties zijn goed beschreven en het idee dat je in een achtbaan zit is zeker aanwezig. Complimenten voor dit schrijfwerk zeker voor een debuut. 

Waardering:

Ik gaf dit boek * 4 van de 5 * sterren. Het is een sterk debuut, maar het minpuntje zat hem erin dat ik niet gelijk die connectie voelde met de personages en dat vond ik jammer. Verder was het een pracht verhaal met onderwerpen die vaker aangekaart moeten worden. Mijn complimenten.