Over wezenloze zielen van Merel de Keyzer
Ergens ver weg, diep in het Zwarte Woud, het dorpje Flüstern. Ooit viel dit dorp onder het toezicht van de mysterieuze graaf van Nebelburg. Niemand van de dorpsbewoners had hem ooit gezien, maar iedereen kende zijn donkere vervallen kasteel dat hoog in de bergen stond. Ondanks de geruchten en enge verhalen, die aan de kinderen werden verteld voor het slapen gaan, wist niemand wat er zich werkelijk afspeelde achter de oude kasteelmuren.
Daar in Flüstern, vlakbij de Flüsternsee, woonde een meisje met haren als koren en ogen zo groen als lenteblaadjes. Door haar volk onbegrepen en ongeschikt gevonden voor het huwelijk. Dit meisje zou zonder dat zij het wisten hun levens en dat van de graaf voorgoed veranderen.
Haar naam was Sieglinde en dit is haar verhaal…
Over wezenloze zielen zal sommigen van jullie wellicht bekend voorkomen. Dat is niet zo gek, aangezien het eerder is uitgegeven onder een andere uitgeverij. Ik kende het boek en de auteur nog niet, dus dook er zonder verwachtingen in.
Wat meteen opvalt, is de bijzondere schrijfstijl van Merel, het voelt direct alsof je je in een sprookje in de middeleeuwen bevindt. Een brutaal meisje dat veel vloekt en drinkt. Het lijkt niet te passen bij het verhaal, maar het werkt wel degelijk! De graaf is ook een ijzersterk personage. Ik was diep onder de indruk van de manier waarop hij beschreven werd. Doordat er zoveel aandacht werd besteed aan elke gezichtsuitdrukking en iedere kleine handeling, zag ik alles heel duidelijk voor me. Het verhaal begint vrij onschuldig, maar zodra Merel in Nebelborg aankomt, verandert dit langzaam in een heel duister sprookje. Niets is wat het lijkt en Merel weet exact de goede sfeer te creëren die ervoor zorgt dat het onbehaaglijke gevoel dat Sieglinde ervaart, tastbaar wordt. Het plot komt op het eerste gezicht niet heel origineel over: een meisje dat volgens een voorspelling uitverkoren is om de wereld te redden, maar moet daarvoor drie opdrachten uitvoeren. Toch weet Merel er een originele draai aan te geven door het op een unieke, eigen wijze te beschrijven en de nuchterheid en het gevloek van Sieglinde, zorgen ervoor dat zelfs de meest afschuwelijke scènes goed te lezen zijn.
Wat meteen opvalt, is de bijzondere schrijfstijl van Merel, het voelt direct alsof je je in een sprookje in de middeleeuwen bevindt. Een brutaal meisje dat veel vloekt en drinkt. Het lijkt niet te passen bij het verhaal, maar het werkt wel degelijk! De graaf is ook een ijzersterk personage. Ik was diep onder de indruk van de manier waarop hij beschreven werd. Doordat er zoveel aandacht werd besteed aan elke gezichtsuitdrukking en iedere kleine handeling, zag ik alles heel duidelijk voor me. Het verhaal begint vrij onschuldig, maar zodra Merel in Nebelborg aankomt, verandert dit langzaam in een heel duister sprookje. Niets is wat het lijkt en Merel weet exact de goede sfeer te creëren die ervoor zorgt dat het onbehaaglijke gevoel dat Sieglinde ervaart, tastbaar wordt. Het plot komt op het eerste gezicht niet heel origineel over: een meisje dat volgens een voorspelling uitverkoren is om de wereld te redden, maar moet daarvoor drie opdrachten uitvoeren. Toch weet Merel er een originele draai aan te geven door het op een unieke, eigen wijze te beschrijven en de nuchterheid en het gevloek van Sieglinde, zorgen ervoor dat zelfs de meest afschuwelijke scènes goed te lezen zijn.
Wat dit verhaal ook zo origineel maakt, is het feit dat de vrouwelijke hoofdpersoon niet in katzwijm valt voor de aantrekkelijke schurk. Dit is absoluut geen gevalletje braaf meisje eindigt met de badboy die achteraf toch niet zo bad blijkt te zijn. De romanticus in mij bleef toch stiekem een kleine beetje hopen op een beetje romantiek, maar achteraf gezien was het dan waarschijnlijk niet zo´n sterk verhaal geworden. Sieglinde is niet op haar mondje gevallen en door de graaf, die meer dan eens seksuele toespelingen maakt, af te wimpelen, wordt de lezer vaak getrakteerd op heerlijke, vermakelijke scènes.
Het enige minpunt aan dit verhaal vond ik dat het veel te snel voorbij was. Er gebeurde voor mijn gevoel teveel voor het aantal pagina´s dat dit boek telt. Sieglinde vliegt door haar missie heen, waardoor het belang naar de achtergrond verdwijnt en het eind kwam zo abrupt dat ik er voor mijn gevoel nog helemaal niet klaar voor was om afscheid te nemen. Ik had nog veel langer willen genieten van de sfeervolle setting die Merel zo succesvol heeft neergezet! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten