Recensie Vrees en Wraak (The Orïsha Legacy #2) van Tomi Adeyemi
Waar het over gaat
Zélie en Amari hebben het onmogelijke voor elkaar gekregen: ze hebben de magie teruggebracht naar het koninkrijk Orïsha, waar Zélies volk – de maji – wordt onderdrukt door een wrede heerser. De krachten die daarbij vrijkwamen waren alleen zo groot, dat niet alleen zijzelf, maar ook hun tegenstanders hun magische krachten hebben teruggekregen.
Wanneer de koning zich opmaakt om Orïsha aan te vallen, probeert Zélie uit alle macht de maji te verenigen om te voorkomen dat ze onder de voet worden gelopen. Daarnaast is het van het grootste belang dat Amari haar recht op de troon behoudt. Met zoveel zware taken op haar schouders, weet Zélie niet of ze het gaat redden...
Wat ik ervan vond
Razend enthousiast over het eerste deel Bloed en Beenderen begon ik in dit tweede deel. Deze cover is zelfs nog mooier en de kracht van Zélie wordt hierop perfect uitgebeeld.
De actie gaat meteen verder en vanaf de eerste pagina werd ik hardhandig het verhaal weer ingesleurd. Die actie hield stand, tot het eind van het boek…..
Ik heb al heel lang geen boek meer gelezen dat zo zwaar was, beladen met verdriet, onmenselijke keuzes, verraad en onvergeeflijke fouten. De grens van wat een mens, in dit geval, hele jonge mensen, aankan, werd voortdurend opgezocht en overschreden.
“Ze staart me aan en ik voel iets tussen ons breken. We kunnen het niet meer verbergen. We hanteren niet dezelfde strategie om deze oorlog te winnen.”
Ik snakte vaak naar een adempauze, maar die kwam niet. Op geen enkel moment werd het verhaal iets lichter of brak de zon door. Ik houd van een realistisch verhaal, waarin fouten worden gemaakt en ruzies die onoplosbaar lijken te zijn, maar dit was teveel daarvan.
In deel 1 genoot ik van de aantrekkingskracht en de rauwe opwinding tussen Zélie en Inan. De mooie momenten in het droomlandschap, zorgden voor precies genoeg luchtigheid. Die luchtigheid heeft Tomi in dit vervolg volledig achterwege gelaten. Ik kon de balans niet meer vinden, waardoor het een zwaar beladen verhaal werd. Op geen enkel punt werd het makkelijk of verliep iets voorspoedig. De ene tegenslag na de andere volgden elkaar razendsnel op.
“Heel even dacht ik dat we een kans hadden om al deze pijn achter ons te laten. Nu weet ik dat die dag nooit zal komen.”
Maar gelukkig zijn er ook zeker positieve punten aan dit boek.
De personages spelen ieder voor zich een grote rol in het verhaal en krijgen hun eigen podium. Alleen Tzain verdwijnt naar de achtergrond en komt af en toe om de hoek kijken.
De emoties van Inan, Zélie en Amari worden zo goed beschreven dat zelfs hun allergrootste fouten, gerechtvaardigd werden. Hun verschillende karakters botsten enorm met elkaar en dat zorgde voor de nodige weerstand in het boek en verandering van de richting waar het verhaal heen leek te gaan. Het eind van het boek laat je smachtend wachten op het vervolg, want op geen enkele manier kan voorspeld worden hoe het verder gaat en hoe het ooit nog goed kan komen.
Ik geef dit boek drie crosses
Geen opmerkingen:
Een reactie posten